Forum-Uwodzenie.pl

[filipadek]

Mam 30 lat i nigdy w życiu nie miałem dziewczyny, ponieważ przez swoje zaburzenia lękowe boję się zagadać do kobiet na ulicy pomimo że nie raz się na ulicy do mnie uśmiechały.
W internecie potrafię zagadać, rozmawiać ale gdy chciały się spotkać znów odezwał się lęk przed oceną odrzuceniem że nie będę wiedział jak i o czym rozmawiać.
Niestety mam bardzo niska samoocenę, porównuje się z innymi mężczyznami, zazdroszczę czyli mówiąc lekko mam depreche która też leczę,AM ledwo 165 cm wzrostu i myślę że nie jestem atrakcyjny z wyglądu chociaż jestem raczej przeciętny.
Problem nie dotyczy też kobiet ale ogólnie ludzi że ich się boję. Jednak leki i terapia przynoszą jakies delikatne efekty.
Bardzo mi się podobają dziewczyny, jednak myślę i przewiduje już wcześniej że napewno im się nie podobam, nie mam szans itd.
Podoba mi się pewna dziewczyna z sklepu jednak co z tego skoro nie potrafię zagadać nawet o głupi towar jakiś. Chciałem wysłać jej kwiaty od tajemniczego wielbiciela ale chyba się nie odważe.A boję się że jak będę kogoś podrywał to myślę że robię coś głupiego i myślę że wyjdę na głupka. Nawet ja tzw. Panią do towarzystwa się nie skusze bo się boję chociaż kolegą nie raz mi proponował.
Wiem że ludzie nie rozumieją co to jest ciągły lęk który się odczuwa, wiem że wiele osób nie rozumie jak można się wszystkiego bać gdy się jest zdrowym.

Ogólnie mówiąc mam nerwicę lękowa która leczę czytałem w necie że takie osoby jak Ja zwykle zostają starymi kawalerami bo przez lęk wszystkiego się boją.

Znacie takie przypadki ?
Myślicie że da się jeszcze coś zrobić ?

[Merlin]

Cześć!

Pewnie, że da się zrobić! To, co powinno się wydarzyć, to powinieneś przede wszystkim kontynuować terapię. Pogadaj z terapeutą, może dobrze by było, żebyś poczytał jakieś książki na temat terapii? Wiesz, żeby to też nie była tylko praca od spotkania do spotkania, a jednak coś, nad czym gdzieś tam między wierszami się pracuje. Być może trochę rzeczy takich jak np. poczytanie o filozofii buddyzmu czy stoicyzmu bardzo by Ci pomogło. Ale to są moje tylko takie pomysły i sugestie, bo nie wiem jak mocne to jest u Ciebie i czy by Ci nie przeszkodziło. (Przykładowo, gdy ktoś ma parcie i ciśnienie, poczyta o buddyzmie i zacznie medytować, to może wyprzeć to, co się w nim dzieje i stwierdzić, że wszystko jest okay, do momentu, gdy te wszystkie rzeczy nie wypłyną na wierzch.)

Na pewno mogę Ci poradzić, żebyś pogadał z terapeutą nad realną zmianą zachowań w życiu. Żebyś na codzień zaczął robić nowe rzeczy i je analizować. Przykładowo: jeśli Twoje lęki nie pozwalają Ci na powiedzenie "dzień dobry" w sklepie, to być może to byłby pierwszy krok. Jeśli unikasz kontaktu wzrokowego i się nie uśmiechać, to może uśmiech do sprzedawczyni i złapanie kontaktu wzrokowego byłoby dobrym ćwiczeniem. Potem możesz przeanalizować te sytuacje poprzez zadanie sobie pytania: czy to było takie straszne? Czy coś złego się wydarzyło? Okay, nawet nie odpowiedziała, ale o czym to świadczy? Może sama ma takie problemy, a może ma zły dzień, albo po prostu jest niewychowaną prostaczką?

Moim zdaniem jednym z najlepszych narzędzi jest wątpić i tak sobie analizować co się dzieje w głowie. Zastanawiać się: czy to jest realne, czy tylko moje wyobrażenie? Nie wiem jednak na jakim etapie terapii jesteś i czy to by było dobrym dla Ciebie ćwiczeniem/wyzwaniem. To trochę jak z wystąpieniami publicznymi: możemy pracować nad lękiem przed oceną, a możemy wyjść na scenę i zobaczyć, że ludzie byli uprzejmi, że niektórym się spodobało, a te wszystkie obawy to są tylko w głowie. Ale tak jak mówię, pogadaj z terapeutą.

A jak Ci się trochę ułoży i będziesz gotów na konkretne działania, to zapraszam do moich materiałów, do moich kursów.
Będzie dobrze!


Pozdrawiam!
Maciek